Tenk deg ein platespelar. Den beste platespelaren i verdi. Ein platespelar som kann gjeva att alle tenkjelege ljod.
Eller?
Ein platespelar som kann gjeva att alle ljod, kann òg laga ljod av det slaget som vil øydeleggja platespelaren. Når det kjem til stykket, kann han soleis ikkje gjeva att alle tenkjelege ljod.
Kva kann me so gjera?
Finna oss i at det er slik, eller få tak i ein låkare platespelar, som ikkje er i stand til å øydeleggja seg sjølv.
Godord til den som kann segja meg kva motstykke denne vetle flygetanken hev i matematikken. Hint finn de annan stad på denne sida.
5 kommentarer:
Fantastisk! Det dankar ut alle dei store spørsmåla eg har skrevet om før, rett og slett..
Dersom «hintet» du talar om ikkje er versifikatoren til Orwell (eller kanskje lenkja til Uncyclopedia? : P), veit eg ikkje heilt kva eg skal sjå etter. Men kanskje ein kan tenkja sjølv òg?
Ein freistnad:
Dersom me godtek at desse premissa representerer delane av argumentet ditt
A: Det finst ein platespelar som kan gjengje alle mogelege ljodar
B: Platespelaren vil kunna utføra denne oppgåva utan å gå sund
C: Sume ljodar er av ein slik type at dei vil øydeleggja platespelaren,
kan ein setja det opp på denne forma (trur eg):
A -> C
C -> ¬B
---
¬B <-> ¬A
Etter grunnleggjande sannings-funksjonell logikk, er ikkje argumentet gyldig. Til dette kjem at argumentet framleis ikkje hadde gjeve store meininga, uansett kor gyldig det var, dersom premissa det bygde på berre var tøv.
Det verkar som om du legg til grunn at det er eit kriterium for at platespelaren skal kunna finnast at han framleis vil finnast, sjølv etter at du har freista spela ljodar på han som du veit får han til å gå sund. Dette er eit urimeleg krav: Det at sume ljodar får platespelaren til å gå sund, er ikkje ekvivalent med å seia at platespelaren ikkje kan finnast – han finst framleis i det du spelar dei umogelege ljodane, det er berre etterpå at han ikkje fungerer lenger.
Kva seier du til det? Og kven sit med svaret, er det Gödel?
Og med «¬B <-> ¬A», meiner eg naturlegvis «¬B -> ¬A». Tida går fort når ein har det logisk, som dei seier!
Når eg tenkjer meg om, er fylgjande kanskje meir nøyaktig:
Premiss: A
Premiss: A -> C
Premiss: C -> ¬B
Premiss: ¬B -> ¬A
---
Konklusjon: ¬A
Ach, det viser seg jammen at argumentet er gyldig dersom ein kan lita på den siste framstillinga mi – lat oss berre vona at logikk-noreg ikkje har for vane å sjekka dei gamle blogg-innlegga dine for nye kommentarar, elles vert dette pinleg for Pablo.
I alle høve rokkar det ikkje ved det andre argumentet mitt om kor sanne premissa er.
Legg inn en kommentar